توافقنامه ننگین "اوسلو"

در 13 سپتامبر 1993"یاسر عرفات" رئیس وقت سازمان آزادیبخش فلسطین(ساف) تحت نظارت "بیل کلینتون" رئیس جمهور آمریکا تن به امضای قرارداد ننگین با "اسحاق رابین" نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی داد.

قرارداد ننگین و شوم سازش ساف با رژیم صهیونیستی موسوم به "توافقنامه اسلو" در محوطه کاخ سفید به امضای عرفات و رابین رسید اما به دلیل آنکه مذاکرات محرمانه این توافقنامه در اسلو پایتخت نروژ بین تیم ساف به ریاست "احمد قریع" و تیم رژیم صهیونیستی با نظارت"شیمون پرز" و رابین صورت گرفته بود توافقنامه اسلو نام گرفت.
 
"محمود عباس" و عرفات به طور کلی بر روند گفت‌وگو نظارت داشتند و مصر نیز به عنوان تنها کشور عربی از این گفت‌وگوها اطلاع داشت اما بقیه کشورهای عربی با امضای این قرارداد کاملا غافلگیر شدند.
این توافقنامه که نام دیگر آن توافقنامه نوار غزه-اریحا است، ایجاد یک دولت خودمختار انتقالی فلسطینی که بعدها به تشکیلات خودگردان فلسطین معروف شد و نیز تشکیل مجلس قانونگذاری منتخب ملت فلسطین در کرانه باختری و نوار غزه را دربرمی گرفت. بر اساس این توافقنامه قرار شد طی دوره موقت 5ساله‌ای مذاکرات میان دو طرف تا زمان دستیابی به صلح دایمی بر اساس دو قطعنامه 242 و 338 شورای امنیت جریان داشته باشد. به موجب این توافقنامه دوره انتقالی با عقب نشینی نظامیان اسرائیل از نوار غزه و منطقه اریحا آغاز می‌شد. همچنین مذاکرات درباره وضعیت دایمی میان دولت اسرائیل و نمایندگان ملت فلسطین در سریع ترین زمان ممکن یعنی در سومین سال دوره انتقالی پیش بینی شده بود. همچنین بر اساس این توافقنامه مذاکرات شامل مسائل باقیمانده از جمله بیت المقدس، آوارگان، شهرک‌ها، تدابیر امنیتی، مرزها، روابط و همکاری با همسایگان نیز می شد.

  پیش از امضای این توافقنامه عرفات در تاریخ 9 سپتامبر همان سال با ارسال نامه‌ای به رابین اعلام کرد که ساف حق موجودیت اسرائیل را به رسمیت می‌شناسد و مقاومت را کنار خواهد گذاشت.پس از آن جنبش فتح چنین وانمود می‌کرد که راه تشکیل کشور فلسطین در اراضی سال 1967 توافقنامه اسلو است . در این توافقنامه بر تشکیل نیروی پلیس قدرتمند به منظور حمایت از اشغالگران در برابر مبارزان فلسطینی تاکید شده بود.

پس از امضای این توافقنامه ننگین فلسطینیان به دو گروه تقسیم شدند و تا به امروز نیز این شکاف و اختلافات دیدگاه‌ها وجود دارد. در داخل فلسطین اشغالی بویژه کرانه باختری، قدس، نوار غزه و اراضی اشغالی سال 1948 و در خارج از آن نیز همه به خاطر جنایت صهیونیست‌ها که در تاریخ 25/2/1994 به عنوان نخستین ثمره توافقنامه اسلو در حرم شریف ابراهیمی رخ داد، به خشم آمدند.

مقاومت متوقف نشد و حتی قهرمانانی همچون"یحیی عیاش" ظاهر شدند و به عملیات گولداشتاین با پنج عملیات شهادت‌طلبانه پاسخ دادند که ارکان رژیم صهیونیستی و توافق اسلو در سال 1994 را به لرزه درآورد.

پس از آن نیز مقاومت ادامه یافت و در اکتبر سال 1995 صهیونیست‌ها "فتحی الشقاقی" موسس جنبش جهاد اسلامی را ترور کردند و یک هفته نگذشته بود که رابین به دست یک صهیونیست افراطی به قتل رسید و این بزرگ‌ترین ضربه به توافقنامه اسلو بود. اوایل سال 1996 عیاش نیز ترور شد پس از آن در تاریخ 20/1/1996 نخستین انتخابات مجلس قانونگذاری فلسطین به موجب توافق اسلو برگزار شد که همه گروه‌های فلسطینی از جمله حماس، جهاد اسلامی، کمیته‌های مقاومت مردمی و دموکراتیک این انتخابات را تحریم کردند و این یک موضع صحیح فلسطینی و ملی بود.

گردان‌های القسام شاخه نظامی حماس در اواخر فوریه و اوایل مارس 1996 به ترور عیاش پاسخ داد که همین امر رژیم اشغالگر را به وحشت انداخت و باعث شد که کلینتون شتاب‌زده به منطقه بیاید و کنفرانس شرم‌الشیخ را در تاریخ 13/3/1996 برگزار کند که در آن 30 کشور که نیمی از آن کشورهای عربی و اسلامی بودند، شرکت کردند تا به این ترتیب راهکاری برای مقابله و سرکوب مقاومت ارائه کنند و پس از آن نیز تشکیلات خودگردان و در رأس آن "محمد دحلان" در نوار غزه و "الرجوب" در کرانه باختری بازداشت و شکنجه اعضای حماس و جهاد اسلامی و بقیه گروه‌های فلسطینی را آغاز کردند و این کار تا سال 2000 ادامه داشت تا اینکه انتفاضه الآقصی با ورود تحریک آمیز"آریل شارون" به مسجدالاقصی آغاز شد و همه گروه‌های فلسطینی از جمله فتح مقاومت در برابر اشغالگران را تشدید کردند.  
اکنون 18 سال از امضای این قرارداد ننگین می‌گذرد در حالی که اشغالگران هنوز در کرانه باختری، قدس و نوار غزه حضور دارند، شهرک‌سازی‌ها دو برابر شده و یهودی‌سازی قدس و مسجدالاقصی هر روز روند سریع‌تری می‌گیرد و مذاکرات تشکیلات خودگردان و دیدارهای عباس نیز با صهیونیست‌ها همچنان ادامه دارد بدون آنکه نتیجه‌ای در برداشته باشد.
 پس از گذشت 18 سال از امضای توافق اسلو و مذاکرات تشکیلات خودگردان با رژیم صهیونیستی عباس که اکنون در اقدامی که دلیلی دیگر بر شکست روند سازش است، سعی دارد در ماه جاری درخواست به رسمیت شناختن کشور فلسطین را در اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل به رأی گذارد و این در حالی است که آمریکا اعلام کرده است که به رسمیت شناختن کشور فلسطین در شورای امنیت را وتو خواهد کرد.